“ملویه”مسجدجامع-سامرا

در سال ۲۲۱ هجري، خليفه عباسي معتصم دستور داد شهر جديدي که محل سکونت خليفه، رجال دولتي و سپاه باشد ساخته شود و کارشناسان در صدد بودند اين شهر براي شخصيتهاي برجسته و سياسي آن دوران محل مناسبي باشد. از اين رو در ۱۳۰ کيلومتري شمال بغداد در کنار رود دجله که مکاني براي کشت و زرع مردم بود و هوايي مطبوع داشت را انتخاب کردند و شهر سامرا را ساختند.

«متعلقات»مسجدسامرا-بوده

معتصم بعدها، اماکني چون دارالخلافه، مسجد جامع و ديگر ساختمانهاي اداري و خدماتي را اضافه کرد.

مسجدی که ساختش ۵ سال طول کشید.

فاصله بین هرستون ۴متر می باشد.

شهرسامرا ازاون بالا خیلی منظره زیبایی بنظرمی رسد،پشت دیوار این مسجد نیز یک باغ بزرگی وجوددادر که احتمالا قسمتی ازاز سازوکارهای توسعه این مسجدباشد.

پشت سرم میتوانید«گنبدو گلدسته»حرم راببینید-اززاویه زمینی فاصله دیوارحرم عسکریین تا دیوار مسجدکمترازیک کیلومتراست.

خليفه عباسي درسالهای ۲۳۷الی۲۳۳ مسجد جامع وسيعی در وسط شهر ، با مهندسی خاصی ساخت.

در این مسجد گنجایش حدود۱۰۰ نمازگزارراداشته است.

اين مسجد ۵۰ متر بالاتر از سطح دريا قرار دارد و به صورت ۵ حلقه دايره اي است که بر روي هم سوار شده اند و همه اينها بالاي سطحي مربع شکل قرار دارند. اين حلقه هاي دايره اي در پايان به اتاقکي منتهي مي شوند. امروزه از اين مسجد تنها ديوار بيروني و مناره آن با نام “ملويه” بر جاي مانده است.

محوطه زمین مساحت زمین مسجد۱۶۵۴۴۴۰مترمربع/زیربنای زمین مسجد۳۷۴۴۰مترمربع می باشد.

اين مسجد در زميني به مساحت ۴۴۰ در ۳۷۶ متر بنا نهاده شد و تا سالهاي اخير بزرگترين مسجد جهان اسلام به شمار مي آمد. در درون زمين مسجد، يک مستطيل ديگر با ابعاد ۲۴۰ در ۱۵۶ متر با ديوارهايي به ارتفاع ۱۰ متر و ضخامت بيش از دو متر و نيم وجود دارد. صحن مياني مسجد را رواقهايي در بر گرفته که بزرگترين آنها رواق قبله در سمت جنوب است. اين رواق شامل ۲۴ رديف ستونهاي ۸ ضلعي است که در امتداد جهت قبله قرار گرفته اند. رواقهاي شرقي و غربي هر يک ۴ رديف و رواق شمالي ۳ رديف ستون داشته اند.

مسجد جامع سامرا یکی از مسجدهای مشهور دورۀ خلافت عباسیان در شهر سامرای عراق است که در سال ۲۳۷ (قمری) / ۸۵۲ میلادی بنیاد شد و سازۀ پرآوازۀ آن ، مناره اش است که به الملویة (به معنای:پیچاپیچ ،پیچیده گردان ) مشهور است.

ساخت این مسجد در سال ۸۴۸ میلادی شروع شد و در سال ۸۵۲ م در دوره خلافت متوکل علی‌الله – که پایتخت خلافت را از بغداد به سامرا برد- پایان یافت.

مسجد جامع سامرا، به «جامع المتوکل» مشهور شده و از ساختمانهاي يکي از پليدترين خلفاي عباسي; يعني متوکل عباسي (۲۳۲ـ۲۴۷) است.

تاریخچه مسجد سامرا

اين مسجد يکي از عظيم ترين مساجد جهان اسلام در آن دوره بشمار مي رفته. امروزه فقط مأذنه و ديوارهاي آن باقي است که همين دو نيز دليل بر عظمت اين ساختمان است.

مسجد جامع سامرا ، در دوران عباسی‌ها ساخته شد که مناره حلزونی شکلی که دارد از مهمترین شاخصه‌های آن به شمار می‌رود، این مناره با ارتفاع ۵۳ متر یکی از بلندترین مناره‌های جهان اسلام محسوب می‌شود.

این مسجد ۵۰ متر بالاتر از سطح دریا قرار دارد و به صورت ۵ حلقه دایره‌ای است که بر روی هم سوار شده‌اند و همه اینها بالای سطحی مربع شکل قرار دارند. این حلقه‌های دایره‌ای در پایان به اتاقکی منتهی می‌شوند.

از ۱۳۱۶ ش/ ۱۹۳۷ نیز مدیریة الاآثار العامة العراقیة (مدیریت آثار عمومی عراق ) حفاظت از مسجد و بازسازی آن را برعهده گرفت و پس از پاکسازی و حفاری محل از ۱۳۴۱ ش/ ۱۹۶۲، به مرمت بخش‌های مختلف آن، از جمله دیوارها، پنجره‌ها، محراب و مناره با گچ و آجر همت گمارد.

امروزه از این مسجد تنها دیوار بیرونی و مناره حلزونی شکل معروف آن با نام ملویه، بر جای مانده‌است.

ابعاد ديوارهاي مسجد ۱۶۰×۲۴۰ متر است آنچه بر اهميت معماري اين مسجد مي افزايد گلدسته آن است که به «ملويه» شهرت دارد و در شمال برج و باروي مسجد و در فاصله ۲۵ متري آن ساخته شده است. ساختمان اين گلدسته مخروطي شکل است که بر قاعده اي مربع به طول ۳۲ متر قرار دارد.

اين مأذنه بر خلاف سنت تمام گلدسته ها، که راه رسيدن به بام آن از پله هايي است که درون مأذنه تعبيه شده، از بيرون آن مي باشد؛ از اين رو پله ها گِرداگرد سطح بيروني گلدسته را دور زده و به بام آن که در ارتفاع ۵۳ متري از زمين است مي رسد.

بنا به روايت مورخان، متوکل مبلغ ۵ ميليون درهم براي ساختمان اين مسجد هزينه کرده است.

مسجد جامع سامرا؛ برخوردار از مناره ای ۵۳ متری و حلزونی شکل. مسجد جامع سامرای عراق، در دوران عباسی ها ساخته شد که مناره حلزونی شکلی که دارد از مهمترین شاخصه های آن به شمار می رود، این مناره با ارتفاع ۵۳ متر یکی از بلندترین مناره های جهان اسلام محسوب می شود.

ساختار درونی مسجد سامرا

این مسجد در زمینی به مساحت ۴۴۰ در ۳۷۶ متر بنا نهاده شد و تا سالهای اخیر بزرگترین مسجد جهان اسلام به شمار می آمد. در درون زمین مسجد، یک مستطیل دیگر با ابعاد ۲۴۰ در ۱۵۶ متر با دیوارهایی به ارتفاع ۱۰ متر و ضخامت بیش از دو متر و نیم وجود دارد. صحن میانی مسجد را رواقهایی در بر گرفته که بزرگترین آنها رواق قبله در سمت جنوب است. این رواق شامل ۲۴ ردیف ستونهای ۸ ضلعی است که در امتداد جهت قبله قرار گرفته اند.

رواقهای شرقی و غربی هر یک ۴ ردیف و رواق شمالی ۳ ردیف ستون داشته اند.

محل ساخت این مسجد

در بخشي از شهر سامرا مسجدي به نام «جامع ابي دُلَف» وجود دارد.جامع ابي دلف، نمونه کوچکترِ مسجدجامع متوکل (مسجد جامع سامرا) است به ابعاد ۱۳۸×۲۱۵ متر با بارويي به ضخامت ۱/۶۰ متر. اين مسجد داراي ۱۸ دروازه است.

مسجد سامرا ۱۷ هکتار مساحت دارد و وسعت ساختمان خود مسجد نیز ۳۸۰۰۰ مترمربع است. این مسجد تا ۴ قرن بعد از ساختش به عنوان بزرگ‌ترین مسجد زمان خود محسوب می‌شد اما در سال ۱۲۷۸ به دست مغول‌ها تخریب شد. این مسجد نمای مستطیلی شکل دارد و آجرهای پخته شده، جنس اصلی مصالح آن را تشکیل می‌دهد. ۱۶ ورودی و ۱۷ راهرو برای وارد شدن به این مسجد تعبیه شده بود. وجود بقایای موزاییک‌های آبی تیره بر دیوارهای مسجد نشان از تزئینات و استفاده از کاشی‌کاری برای زینت بخشیدن به مسجد دارد. شاید برایتان جالب باشد که بدانید تمام بخش‌های مسجد رو به قبله و خانه کعبه ساخته شده است.

صفحه اصلی

سرداب مقدس

سرداب مقدس یا سرداب غیبت زیرزمین خانه امام حسن عسکری(ع)، در شمال غربی حرم عسکریین در سامرا. قداست این مکان نزد شیعیان به این دلیل است که محل زندگی امام هادی(ع)، امام عسکری(ع) و امام زمان(عج) بوده است.

برخی از نویسندگان اهل‌سنت به شیعیان نسبت می‌دهند که آنان معتقدند سرداب غیبت محل زندگی امام مهدی(ع) در دوران غیبت و نیز مکان ظهورش خواهد بود، با این حال در منابع شیعه چنین چیزی وجود ندارد، بلکه به باور شیعیان، امام زمان(عج) در مکه ظهور خواهد کرد.

بنای نخستین سرداب به دوره خلافت عباسیان برمی‌گردد و پس از آن در دوره‌های مختلف به همراه حرم عسکریین بازسازی و تعمیر شده است.

جایگاه و اهمیت سرداب مقدس

سرداب، زیرزمین خانه امام عسکری(ع) در سامرا بوده است.قداست این مکان به دلیل انتسابش به امامان معصوم است؛ چرا که محل زندگی امام هادی(ع)، امام عسکری(ع) و امام زمان(عج) بوده است. سرداب با مرقد امامین عسکریین حدود ۱۵ متر فاصله دارد و در شمال غربی مرقد عسکریین واقع شده است.

به گفته شیخ عباس قمی، مورخ شیعه (درگذشته ۱۳۵۹ق)، نامگذاری این مکان به سرداب غیبت مربوط به دوران متأخر است و دلیل آن در کتاب‌هایی که درباره امام زمان(عج) نوشته شده مشخص نشده است.

آيا امام زمان از سرداب ظهور می‌کند؟
برخی از نویسندگان اهل‌سنت از جمله یاقوت حموی در معجم البلدان و ابن حجر هیتمی در کتاب الصواعق المحرقة، ادعا کرده‌اند که شیعیان معتقدند امام زمان(عج) در سرداب پنهان شده و از آنجا ظهور خواهد کرد. اینان همچنین درباره گروهی از شیعیان سخن گفته‌اند که با اسب‌هایی در کنار سرداب ایستاده و خواستار بیرون آمدن امام زمان(ع) هستند.

به گفته ذبیح‌الله محلاتی، نویسنده شیعه قرن پانزدهم هجری در مآثر الکبراء فی تاریخ سامراء، ادعای مذکور نادرست است؛ چرا که علمای شیعه اتفاق‌نظر دارند که حضرت مهدی(عج) در مکه ظهور خواهد کرد. همچنین به گفته لطف‌الله صافی گلپایگانی از مراجع تقلید شیعه، این مطالب با انگیزه دشمنی با شیعه، انحراف از اهل‌بیت و تمایل به بنی‌امیه و دشمنان خاندان رسالت ساخته شده است،به گفته صافی گلپایگانی، کسی از شیعیان نگفته است که امام در سرداب سامرا مخفی است، بلکه کتب و روایات شیعه چنین سخنی را تکذیب می‌کنند.

سید صدرالدین صدر از مراجع تقلید شیعه (درگذشته ۱۳۷۳ق) بیان چنین سخنانی از سوی ابن حجر هیتمی را ناشی از آشنا نبودنش با عراق و شیعیان آن دانسته است؛ چرا که به گفته وی ابن حجر از حجاز خارج نشده و سامرا را حتی ندیده است. در همین زمینه محدث نوری سید محسن امین، سید مرتضی عسکری، سید هادی خسروشاهی و ابراهیم امینی نیز پنهان شدن امام زمان در سرداب مقدس و ظهور وی از همان مکان را رد کرده‌اند.

چاه غیبت

در سرداب، چاهی معروف به «چاه غیبت» است که به گفته شیخ عباس قمی، عده‌ای از زائران در داخل سرداب، از حوضی که محل وضوی امامین عسکریین بوده به عنوان تبرک خاک برمی‌داشته و کم‌کم این مکان به چاه غیبت معروف شده است.

شیخ عباس قمی همچنین از محدث نوری نقل کرده که عده‌ای از خادمان سرداب برای کسب منافع مادی و دنیوی، این مکان را چاه صاحب الزمان معرفی کرده‌اند و از آن محل، خاکی برای تبرک در مقابل دریافت پول به زائران می‌داده‌اند و شیخ العراقین برای جلوگیری از این اقدام، چاه مذکور را پر کرده و در آن را بسته، اما بعدها خادمان دوباره آن را باز کرده‌اند.

بنا و تاریخچه سرداب مقدس

سرداب از یک غرفه شش ضلعی و دو غرفه مستطیل‌شکل کوچک و بزرگ تشکیل شده است که با یک راهروی طولانی به هم متصل می‌شوند. غرفه مستطیل بزرگ به مصلای مردان و غرفه مستطیل کوچک به مصلای زنان معروف بوده است. راه ورود و خروج سرداب به صورت پلکانی است که به غرفه شش ضلعی منتهی می‌شود. همچنین بر روی سرداب مسجدی ساخته شده که به مسجد صاحب(عج) مشهور است که دارای گنبد کاشی‌کاری شده است.

به گفته محدث نوری (درگذشته ۱۳۲۰ق)، الناصر لدین الله، از خلفای عباسی، سرداب را در سال ۶۰۶ق بنا کرد و در کتیبۀ آن نام چهارده معصوم نوشته شد. با این حال گفته شده که پیش از آن ناصرالدولهٔ آل حمدان نخستین بنای خانه امام هادی(ع) را در سال ۳۳۳ق گذاشته بود و در سال ۳۳۷ق معدالدوله آل بویه آن را تکمیل کرد.

سرداب به همراه حرم عسکریین در دوره‌های مختلف تعمیر و بازسازی شده است؛ از جمله در سال ۱۲۰۲ق که احمدخان دنبلی در حرم عسکریین تعمیراتی انجام داد، صحنی برای سرداب ساخت و راه جدیدی برای آن ایجاد کرد. در سرداب آثاری از منبت‌کاری و کاشی‌کاری و سایر هنرهای معماری به کار رفته است.

در تخریب حرم عسکریین در بمب‌گذاری‌های تروریست‌های تکفیری در ۳ اسفند ۱۳۸۴ش و ۲۳ خرداد ۱۳۸۶ش به سرداب نیز آسیب‌هایی وارد شد.

صفحه اصلی

مرقد عون بن عبدالله

مرقد عون بن عبدالله، بارگاهی است در حومه شهر کربلا که در سمت شمال غربی این شهر قرار دارد. این مرقد در فاصله ۱۱ کیلومتری شهر کربلا و در کنار جاده کربلا به بغداد واقع شده است.
درباره هویت شخص مدفون در این زیارتگاه اختلاف است؛ برخی بارگاه موجود را برای عون بن عبدالله بن جعفر بن ابی‌طالب می‌دانند که به گفته صاحب کتاب «مراقد المعارف» این نسبت درست نیست. شیخ مفید نیز مدفن عون بن عبدالله بن جعفر بن ابی‌طالب را پایین قبر مطهر امام حسین (علیه‌السّلام) دانسته است.

عده دیگری نیز این بارگاه را برای عون بن امام علی (علیه‌السّلام) دانسته‌اند که شاهدی بر این ادعا وجود ندارد.
به اعتقاد تاریخ‌پژوهان معاصر، شخص مدفون در این مزار، عَون بن عبدالله بن جعفر بن مَرعی مشهور به «عون ابونجم»، از نوادگان امام حسن (علیه‌السّلام) است.

۱ – معرفی مرقد

این زیارتگاه در حومه شهر کربلا و در سمت شمال غربی این شهر قرار دارد و فاصله آن تا مرکز شهر، حدود ۱۱ کیلومتر است.
امروزه بالای قبر وی، گنبدی فیروزه‌فام قرار دارد و دارای حرمی است که زائران و اعراب و اهالی روستاهای مجاور، در طول سال و به‌ویژه در مناسبت‌ها و اعیاد اسلامی، برای زیارت به آنجا می‌روند و برای او نذر می‌کنند. مردم معتقدند که خداوند نیازهای آنان را به واسطه او برآورده خواهد کرد.

۲ – تردید در هویت عون

درباره شخص مدفون در بقعه، سه دیدگاه بین مزارشناسان و مورخان معاصر مطرح است که در ادامه، به نقد و بررسی آن خواهیم پرداخت:

عون بن عبدالله بن جعفر طیار

سیدمهدی قزوینی، به نقل از سیدعبدالرزاق کمونه، می‌نویسد که قبر عون بن عبدالله بن جعفر طیار، خارج از شهر کربلا و در مسیر شهر مسیب، واقع شده است.
سیدعبدالرزاق حسنی، معتقد است که دلیل دفن عون در این مکانِ دورافتاده این بود که دایی‌اش، امام حسین (علیه‌السّلام)، او را برای کمک‌خواهی، نزد نجیه فزاری و گروهی از بنی‌اسد فرستاد. اما اسحاق بن خویلد، از فرماندهان لشکر یزید که نگهبانی از رودخانه به او سپرده شده بود تا نگذارد کسی از یاران امام حسین (علیه‌السّلام) از آنجا آب ببرد، راه را بر وی بست و او را کشت و عون در همانجا، دفن شد.

محمد حرزالدین، اصل واقعه را که نزد او صحت نداشته است، چنین نقل می‌کند:

حبیب بن مظاهر اسدی، زمانی که دید اهل کوفه برای کشتن امام حسین (علیه‌السّلام) جمع شدند، به آن حضرت گفت: «در اینجا از بنی‌اسد، گروهی‌اند که من آنها را به نیکی می‌شناسم. پس به من اجازه بده که به‌سوی آنها بروم و آنها را برای کمک به شما، فراخوانم. پس عده‌ای از اهل‌بیت شما با من باشند». پس حبیب به همراه عون بن عبدالله بن جعفر بن ابی‌طالب به نزد آنها رفت و هنگامی که به نزد آنها رسید، بین آنها جاسوسی برای عمر بن سعد وجود داشت. یاران ابن سعد با آنها روبه‌رو شدند و عون در اینجا کشته شد. گفته شده است که اسب، او را برد و در اینجا، به زمین‌انداخت و از دنیا رفت».

سپس علامه حرزالدین، چنین ادامه می‌دهد:

این مطلب درست نیست و با آنچه شیخ مفید در ارشاد، در فصل تعداد اشخاصی که با حسین (علیه‌السّلام) در کربلا کشته شدند، تعارض دارد. شیخ مفید می‌گوید: «محمد و عون، دو فرزند عبدالله بن جعفر طیار، در زیر پای امام حسین (علیه‌السّلام) در مشهدش دفن شده‌اند».

دکتر جودت القزوینی، مصحح کتاب المزار، نظر عبدالرزاق حسنی را با عنوان تحقیقی درباره آرامگاه عون در نزدیکی شهر کربلا، بدین شرح نقل می‌کند:

برخی گمان می‌کنند مرقدی که نزدیک شهر کربلا و در فاصله هفت مایلی شرق آن قرار دارد، برای عون بن عبدالله بن جعفر است که مادرش حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها)، دختر امام علی (علیه‌السّلام) بود. ولی عون مورد نظر، با سایر شهدای کربلا، در یک قبر گروهی، پایین پای امام حسین (علیه‌السّلام)، به خاک سپرده شده است.
صاحب کتاب المراقد والمقامات فی کربلا نیز معتقد است که اعتقاد مردم بر قبر عون بن عبدالله بن جعفر طیار، صحیح نیست.
شیخ مفید و دیگران معتقدند که عون ابن عبدالله، در کربلا به شهادت رسیده است و عبدالله بن قطبه نبهانی یا شخصی از بنی‌دارم در مصاف، او را به قتل رسانده و جابر بن عبدالله انصاری بر جنازه او، نماز گزارده است.

ابوالفرج اصفهانی در مقاتل گوید: سلیمان بن قبه، در گفته خویش، او را قصد کرده و سروده است:

“اگر می‌خواهی گریه کنی بر عون ندبه کن که مصیبت، آنها را خوار نمی‌سازد”
“به جانم سوگند! اجر ذوی القربی را ادا کردی، پس بر آن مصیبت، گریه کن”.

عون بن علی بن ابی‌طالب

عده‌ای دیگر معتقدند شخص مدفون در این بقعه، عون بن علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) است. علامه حرزالدین می‌نویسد:

اما آنچه بر سر زبان اعراب و عموم مردم، مشهور شده که اینجا، قبر عون ابن علی امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) است، مورد تایید ارباب سیره و تاریخ نیست و ما نیز به چیزی از این قبیل، دست نیافته‌ایم.
همین مطلب را «ثامر عبدالحسن العامری» در کتابش ذکر نموده و مدفون بودن عون بن علی (علیه‌السّلام) را در این مکان، بعید دانسته است؛زیرا به اجماع مورخان، جناب عون بن علی (علیه‌السّلام)، به همراه برادرانش یحیی، محمداصغر، عباس، عبدالله، جعفر و عثمان، در رکاب امام حسین (علیه‌السّلام) به شهادت رسیده‌اند.

عون بن عبدالله حسنی

بیشتر پژوهشگران معاصر معتقدند که آرامگاه کنونی خارج از کربلا، برای عون بن عبدالله بن جعفر بن مرعی بن علی بن حسن البنفسج ابن ادریس بن داوود بن احمد المسود بن عبدالله بن موسی الجون بن عبدالله المحض ابن حسن المثنی بن امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام) است.

نخستین کسی که این ادعا را مطرح کرده، «سیدجعفر اعرجی» است که می‌نویسد: «او یکی از سادات جلیل‌القدر کربلا بود و مزرعه‌ای در چند فرسخی کربلا داشت». (کان فی الحائر الشریف، ومات فی ضیعة له ثلاث فراسخ عن الحائر الشریف تقریباً، والناس یظنّون انه قبر عون بن علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام)، وبعض اهل العلم یزعم انه قبر عون بن عبدالله بن جعفر الطیار وکلاهما وهم، لانهما دفنا فی حضیرة العلویین فی الحائر الشریف.) دیگران افزوده‌اند: «اجلش رسید و در همان مزرعه، به خاک سپرده شد».

متاسفانه از تاریخ وفات و همسر و تعداد فرزندان ایشان، اطلاع دقیقی در دست نیست جز اینکه مقیم حائر حسینی بوده و مِلکی در سه فرسخی کربلا داشته است و در همانجا نیز از دنیا رفته و مدفون شده است. بر قبر او بارگاهی ساخته شده و مردم برای زیارت به آنجا می‌روند. با توجه به تعداد واسطه‌ها در نسب شریف وی، می‌توان احتمال داد که او در اواخر قرن پنجم هجری یا اوایل قرن ششم هجری، وفات یافته باشد.
از قدیم مردم عراق هر سال در روز ۱۳ صفر به صورت پیاده‌روی، مسافتی ۱۱ کیلومتری را برای زیارت عون طی می‌کنند و در طول مسیر، زنان سرودها و اشعاری را می‌خوانند.

۳ – توصیف مرقد عون

زیارتگاه عون در زمین مستطیل شکلی، به طول تقریبی ۵۵ متر و عرض ۵۰ متر قرار دارد. جلوی آن، رواقی به طول ۵۵ متر و عرض ۲/۵ متر ساخته شده که نمای بیرونی آن، با آجر و کاشی تزیین شده است. قسمت جلویی رواق، دهنه‌هایی دارد که بالای آن، طاق‌هایی قرار داده شده و تمامی آن، به‌وسیله سرامیک مشبک فیروزه‌ای، پوشانده شده است. وسط این رواق، ورودی مرقد واقع شده که مستقیم به حرم مطهر، متصل است.

پحرم میان ساختمان قرار دارد و به شکل مربعی است به طول ضلع ۱۰/۵ متر. وسط حرم، ضریح مشبک مربع شکلی، به طول ضلع ۵/۵ متر وجود دارد. روی قبر عون بن عبدالله، یک صندوق چوبی به ابعاد ۲/۵• ۲ متر قرار دارد که رنگ آن قهوه‌ای است و مشبکی نیز به رنگ طلایی دارد.

روی اتاق مرقد، گنبدی به قطر ۵/۵ متر و ارتفاع هفت متر قرار دارد که از بیرون با کاشی‌های فیروزه‌ای، تزیین شده و آیات قرآن در آن، نقش بسته است. وسط دیوارهای اتاق مرقد، چهار خروجی وجود دارد که عرض هرکدام، دو متر و ارتفاع آنها ۲/۵ متر است که با سنگ مرمر، پوشش یافته است. خروجی‌های سمت راست، به مسجد آقایان و خروجی‌های سمت چپ، به مسجد بانوان متصل است. اطراف ساختمان حرم، صحن روبازی وجود دارد که دو طرف آن، اتاق‌هایی کنار دیوار بیرونی مرقد قرار دارد. اتاق مرقد، دو در فرعی دیگر نیز دارد که یکی وسط دیوار سمت راست و دیگری آخر دیوار سمت چپ، قرار شده است.

صفحه اصلی